آیا وقت آن شده که به "زندگی" سلام کنم؟

 

همکاری و حتی هم کلام شدن با آدم هایی که با یک دست چندین و چند هندوانه برمی دارند و همۀ آنها را هم حیف و میل و زخمی می کنند، برای من یکی از سخت ترین و فرساینده ترین کارهای دنیاست.

همان هایی که اصرار می کنند همه چیز را مرتب و به موقع آماده کنی، ولی درنهایت تا فرصت کنند که به کار منظم و شسته رُفتۀ تو نگاهی گذرا بیندازند، تمام کارهایت یخ می کنند و از دهان می افتند!

 

آیا وقت آن شده که به "زندگی" سلام کنم؟...

 

یک نفر هست...

و فقط همان یک نفر است که می تواند امید ِ مرا به دنیا و به زنده ماندن خودم زنده نگه دارد و حتی بارورش کند!

واقعاً بشر اگر در زندگی اش از این یک نفرها نداشت، نسلش هزاران سال قبل منقرض شده بود.

 

آیا وقت آن شده که به "زندگی" سلام کنم؟...

 

یکی از مهم ترین رویاهای من این است که چند سال از بهترین سال های عمرم را در جایی سرسبز، ساکت و به دور از آدم ها بگذرانم. یک خانۀ چوبی داشته باشم، یک صندلی گهواره ای و چندین و چند کتاب محبوب برای خواندن.

همان طور که دود از دودکش خانه مان بیرون می رود، در آغوشت لم بدهم و برایم بگویی از تکرار روزهای خوب و آرام و ماندنی...

 

آیا وقت آن شده که به "زندگی" سلام کنم؟...

  وقتی سنم کمتر بود و هنوز قاطی دنیای هزار رنگ و هزار توی آدم بزرگ ها نشده بودم، فکر می کردم که کلاً دو جور سرفه داریم: یکی برای موقعی است که سرما خورده ایم و یکی هم برای زمانی که چیزی توی گلویمان می آیا وقت آن شده که به "زندگی" سلام کنم؟...

 

با خودم قرار گذاشته ام برای مدتی به تو فکر نکنم تا خودم را به یاد بیاورم؛ خودِ قبل از تو را.

چقدر عجیب است که تمام لحظه های یک آدم طوری با کسی عجین شده باشد که برای کنار گذاشتن او، مجبور به کنار گذاشتن خیلی چیزها باشد؛ حتی... خودش!

دلم برایت یک ذره است...

ذره ای که درخشان و تنهاست.

 

آیا وقت آن شده که به "زندگی" سلام کنم؟...

 

دلم برای دغدغه های کوچک سال های دور تنگ شده است...

کاش می شد به عقب برگردم، و فقط بایستم و خودم را در آن روزها تماشا کنم؛

قول می دهم کار دیگری نکنم! علاقه ای به تغییر دادن آن روزها و دستکاری کردن عواطف و احساساتم و آدم های دور و برم ندارم. قول می دهم اگر بگذاری به آن روزها بروم، چند دقیقه ای در هوایش نفس بکشم، تماشایش کنم و برگردم.

قول می دهم...

قول انگشتی.

از همان قول های روزگار کودکی.

 

آیا وقت آن شده که به "زندگی" سلام کنم؟...

 

یکی از خواسته هایی که دارم و مطمئن نیستم که می توان روزی برآورده اش کنم یا نه، این است که یک داستان بنویسم. داستانی برگرفته از روزها و ساعت های زندگی خودم و تمام آنچه یاد گرفته ام؛ شاید هم چند کتاب مجزا بشوند... نمی دانم.

فقط می دانم که بعضی روزها این عطشی که نسبت به نوشتن دارم، بی قرار و دیوانه ام می کند.

 

آیا وقت آن شده که به "زندگی" سلام کنم؟...

  من هم دلم می خواهد یک «عاشق» داشته باشم. کسی که با او، حضورش، و حرف هایش، دوباره احساس کنم که یک زن کاملم. می دانی... این روزها بدجوری مستعد بی وفایی و خیانت شده ام.  دلم می خواهد جلوی آینه بایستم، آیا وقت آن شده که به "زندگی" سلام کنم؟...

 

برای این همه خستگی...

نیازمند شانه هایی مردانه و آغوشی گرم هستم که محکم مرا در خود بگیرد و به دوردست ها ببرد.

 

آیا وقت آن شده که به "زندگی" سلام کنم؟...